Zoals elke dag, lieten we al onze honden uit, zowel de borders, als de aussies, als de andere kleintjes van in huis.
Onze Eros, de kleinste van de bende, en een nogal bazig ventje, liep zoals altijd, mee met heel de bende tot aan onze brievenbus. (Wij wonen een heel stuk van de baan af en onze honden kunnen hier vrij rondlopen tussen de velden door.)
Ik kwam een stuk achter, zo snel ben ik niet!, en opeens hoorde ik Eros janken. Ik had niet gezien wat er gebeurd was maar vermoedde wel dat er een grote hond overheen gelopen was, ze zijn nogal ontstuimig als ze in bende passeren en ontzien niets of niemand eens ze op volle snelheid zijn. Ik riep Eros tot bij mij om te zien wat er gaande was, hij had maar amper gejankt en dus dacht ik dat hij maar een duw had gekregen of zo. Toen hij bij mij kwam, zag ik dat hij z'n rechterachterpootje ophief. Ik pakte hem op en tot m'n grote ontzetting zag ik dat het onderste stuk van z'n pootje middendoor was gebroken, het bot was zelfs door zijn huid gegaan!
We hebben snel alle honden in hun hok gestoken en zijn vliegensvlug naar de dierenarts gereden. Daar hebben ze foto's getrokken van z'n pootje en zagen ze dat alle vier z'n teenkootjes rats door waren. Dit was werk voor een specialist!
We mochten hem rond 13u terug naar de praktijk brengen, tegen dan zou de dokter er zijn die de operatie zou uitvoeren, ze zouden een seintje geven. We mochten hem ook daar laten maar dat zagen we niet zitten, hij had waarschijnlijk heel erg veel pijn en hem dan alleen laten in een somber hok voor twee uur, dat vonden we maar niks. We vroegen of hij iets mocht hebben tegen de pijn, maar dat vonden ze beter van niet, omdat hij volledig onder narcose moest gebracht worden voor de operatie en ze niet wilden riskeren dat hij in de verdoving zou blijven.
Om 13u belden ze ons dan eindelijk op om te zeggen dat de specialist er was en we hem mochten binnenbrengen. We mochten nog bij hem blijven terwijl de dokter nog wat foto's trok van z'n pootje om zeker te zijn dat ze de juiste operatie zou uitvoeren en daarna moesten we hem achterlaten. Het zou zeker twee tot drie uur duren, het zou afhangen van hoe vlot alles wel ging.
Om 16u ging de telefoon terug en mochten we hem gaan halen. Het is niet gegaan zoals ze hadden gewild, ze zouden pinnen aan de binnenkant van z'n pootje steken, in z'n botjes zelf dus, die dan zouden blijven zitten, maar z'n beenderen waren zo klein en fijn dat ze dat niet konden doen en dus hebben ze pinnen langs de buitenkant moeten bevestigen. We moeten elke maand terug om foto's te nemen om te zien hoever de genezing staat en zodra de botten goed terug aaneengehecht zijn, zullen ze de pinnen eraf halen. Maar we mogen rekenen op een drietal maand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten